Heavensride 2018

 

Heavensride 29 juni 2018

Vorden, heel vroeg in de schemer, een select gezelschap bekenden en onbekenden van elkaar hadden zich bij elkaar verzameld. Met als doel er een onvergetelijke dag van te maken en 400 kilometer te gaan verpulveren op 1 dag.

En nu zul je je terecht afvragen…….waarom? Waarom zoveel kilometers wegtrappen op 1 dag! Zoals wel meer vragen in het leven onbeantwoord blijven is er geen direct antwoord op deze vraag te geven……. Waarom verliezen we soms mensen waar we zo veel van houden, en waarom soms veel te vroeg en voelt het oneerlijk en moeilijk te begrijpen. Dus tja….waarom eigenlijk? Op de sterfdag van mijn beste vriendin fietste ik altijd al een lange tocht, ik verzamelde fietsvrienden om mij heen en ik zei altijd: “Waarheen? Maakt mij niet uit….als ik maar kan fietsen!” Gewoon…..nou ja niet ‘gewoon’ natuurlijk, maar om de dag door te komen, om lekker te fietsen, iets wat ik graag doe en waarbij ik gedachteloos kan trappen, maar wel aan mijn lieve vriendin kan denken, af en toe stiekem een ‘traantje’ weg pinkend achter mijn fietsbril, zonder dat iemand het in de gaten heeft. Dit jaar was haar sterfdag alweer vijf jaar geleden. Gedachtes werden gedeeld met goede vrienden en ons plan kwam in de hoogste versnelling. Het peloton werd via via gevormd en er werd telkens een spreekwoordelijk ‘tandje bij’ gedaan. Met het passeren van plaatsen, die voor ons ieder persoonlijk een betekenis hadden, werd er onbewust en misschien wel bewust een prachtroute gemaakt.

Met frisse koppies werd er aan deze mooie uitdaging begonnen. De juiste ingrediënten waren aanwezig: een wegkapitein voor de route, humoristische en serieuze praatjes onderweg, een volgauto die onze energievoorraad op peil hield en een lekker zonnetje op de achtergrond! Verschillende tussenstops bij vrienden zorgden voor een prettige afwisseling en zo kon menigeen weer ‘even’ op adem komen. Een paar lekke banden en malheur onderweg werden snel verholpen door fietsmannen in de groep die ook uitstekende mecaniciens bleken te zijn. De vrouwelijke aanwezige ‘touch’ zorgde ervoor dat iedereen scherp bleef en niet kon verzaken. Een mentaal dipje werd al snel in de kiem gesmoord met altijd fijne fietshumor en oppeppende peptalk. De tubes bepanthen, waar in de ochtend nog lacherig over werd gedaan, waren aan het einde van de dag niet meer aan te slepen.

Wat een tocht, wat een tocht, zwaar, maar wat bleek zeker niet onmogelijk en een onvergetelijk machtig mooie ervaring! Na deze dag wisten we het zeker er moest een vervolg komen………er zijn meer van deze ‘crazy angels’ op de wereld!

Lieve groet, Marielle.

Voor onze rit op Strava klik hier

Heavensride,

Moeilijk zijn de dagen die verstrijken in de maand juni. Als een rollercoaster wordt je door alle emoties heen geslingerd. Het gemis is groot en ze zal nooit meer een verjaardag bij ons zijn of de kinderen van ons zien opgroeien. Het is zo tegenstrijdig en oneerlijk. Het ene moment vier je de verjaardag van je dochter en je man en het andere moment mis je haar zo verschrikkelijk en twijfel je aan alles. Marije was bijzonder, heel bijzonder,  puur, eerlijk en een hart van goud.

3 jaar geleden reden Mariëlle en ik voor het eerst 100km , namen onderweg koffie met gebak op de Posbank en keken uit over de hei. Al starend dwaalden de gedachten af en waren er momenten van besef dat het leven niet zo “gewoon”is. Het jaar erop fietste mijn beste kameraad Frank mee, ongeveer hetzelfde rondje maar toch anders.  Niet door Frank, want dat is een lolbroek eerste klas. Bij thuis komst veranderde alles. Mariëlle barste in tranen uit. Ik had gefietst met mijn beste vriend en zij kon nooit meer fietsen met haar beste vriendin. Op dat moment kun je wel een hele grote kerel zijn, en denken dat je de hele wereld aan kan maar op dat moment knak je als een rietje als je ziet dat je vrouw het verlies zo verschrikkelijk moeilijk vind.

Op een mooie lenteavond in mei2018 zitten wij bij ons in de achtertuin  met Arjan Mombarg. We wisselen wat mooie fietsverhalen  en delen doelen voor de rest van het jaar. Het gesprek krijgt een bijzondere wending wanneer wij vertellen over de jaarlijkse rit ter nagedachtenis van Marije. Arjan vindt dit een fantastisch mooie gedachte en deelt zijn verhaal omtrent zijn verloren vriend en teamgenoot Sjoerd Huisman. Arjan wil ook wel mee fietsen en het idee is om dit jaar in plaats van 100km nu 200km te fietsen. De gedachten houden we vast totdat een vriend van Arjan bericht of hij zin heeft in een rondje IJsselmeer ( ongeveer 350km ). Arjan haakt daar meteen op in en na vele apps en overleg  rijden wij op 29juni2018 de eerste Heavensride. 400Km welke ons voert door plaatsen waar dierbare overleden hebben gewoond.

Om 6uur verzamelen wij ons op het marktplein in Vorden. De groenteboer op de markt ziet onze bange gezichtjes en geeft een appeltje mee voor de dorst. Wij koersen samen met Ben Albers ( toch wel prettig om een huisarts bij je te hebben met zo`n afstand ) en Arjan richting Hummelo. Bij het bronzen beeld van Normaal ontmoeten wij onze co-piloten  Niels, Koen, Christian en Pepijn die middels een strenge selectie als sterkste uit de bus kwamen. Adrenaline giert door de lijven van spanning en zin. Amper 25 kilometer gereden wordt het eerste zenuwplasje een feit. Mariëlle irriteert zich zichtbaar omdat de mannen overal los kunnen…Nog geen 2km verder is er de eerste stempelpost. Zo verschrikkelijk lief en mooi om te zien hoe de moeder van Ben klaar staat met haar tafeltje aan de weg met eten en drinken. Wij vervolgen de rit naar Dinxperlo waar Mariëlle ook wel even gebruik wil maken van het toilet, maar wat schets haar verbazing? Er zijn gewoon 6 heren voor haar.. wat een gentlemens. Nog lichter vertrekken we naar Zevenaar , normaliter denk je dan minder druk op de bandjes dus minder kans op lek…. Zucht zucht en nog een zucht, zelfs een nieuwe buitenband nodig.. irritatiefactor 1 is een feit. Tijd verloren dus ff gas geven want we zouden omstreeks 13 uur bij de fam. Huisman in West-Graftdijk. Een pauze in Lage Vuursche en een lekke band bij het Amsterdams Kanaal zorgt er voor dat we met de staart tussen de benen om 15.30 uur bij de Fam Huisman aankomen. Als hongerige wolven verorberen we alles wat ze voor ons in huis hadden gehaald. Watermeloen, broodjes, salades, sapjes, gebak, etc etc. Vol en voldaan stoempen we tegen de Noord Hollandse wind in en zijn we blij dat we de dijk bij Enkhuizen bereiken. De wind is gunstig en we worden naar Lelystad geblazen. Verstandig is het niet om met 45km/pu het hendeltje open te draaien, aangezien  er nog een kleine 100km te gaan is. Naarmate de kilometers toenemen wordt het steeds stiller op de fiets, de vermoeidheid begint zijn tol te eisen en de kopjes gaan steeds verder richting het  stuur .Dit zijn de momenten dat de gedachten afdwalen naar die ene persoon.  We slepen elkaar door de laatste kilometers  waarbij iedereen deze dag zijn diepte punten en zijn oplevingen gehad. Een dag zoals het leven is. Niemand is vergeten , elke dag is er een wolk.
Dit jaar fietsen wij voor Hospice Zutphen, doneer voor deze fantastische vrijwilligers!
Ferdy Klein Brinke

Heavensride, het waarom!?
Het was Juni 2018 toen Ferdy en Marielle Klein Brinke mij vroegen of ik zin had om mee te gaan met hun jaarlijkse lange duurrit op de fiets. Jaarlijkse lange duurrit? Het bleek dat zij elk jaar rond de overlijdensdatum van een hele goede vriendin samen op de fiets gaan om haar te “gedenken”. Ik heb de overleden vriendin niet gekend maar het is wel een aangrijpend verhaal! Dat zette mij aan het denken en ik vond dat ik dan moest gaan fietsen voor mijn veel te vroeg overleden (team)maatje SJOERD HUISMAN, ik denk nog erg vaak aan zijn onnavolgbare talent, geweldige persoonlijkheid en lieve karakter! Zo heeft een ieder wel een overleden dierbaar iemand waar geregeld met een lach en een traan aan gedacht wordt. En natuurlijk kunnen we daar niet dagelijks bij stil staan…….maar wij gaan dat de 28e juni wel doen…..of beter gezegd we gaan niet stilstaan maar fietsen en wel 400km, van Vorden 200km naar “de hemelpoort” en weer 200km terug! De Heavensride is geboren!!! Mooie herinneringen ophalen, lol maken en om het niet alleen voor ons zelf te doen hebben we er een goed doel aan verbonden: HOSPICE ZUTPHEN! Een meer dan geweldig doel, ze geven mensen(jong of oud) een zo goed mogelijke laatste periode van hun “terminale leven”. Het mooie van onze “stichting Heavensride” is dat alle kosten die gemaakt worden opgehoest worden door ons zelf: Dutch PC Vorden, Gezondheidscentrum Vorden en Free-wheel schaatsen en skeelers. Dus elke Euro die gedoneerd of gesponsord wordt komt ten goede aan HOSPICE ZUTPHEN!
Arjan Mombarg

Aanvullend op de mooie beschrijving van Tia Alberts, Ben, en Koen volgt hieronder wat mij het meest is bijgebleven.

Op donderdagavond 29 juni 2018 heb ik van iedereen een woonplaats ontvangen waar we een tussenstop moesten maken. Daarvan maakte ik een gpx-route en het bestand stuurde ik naar Pepijn, Koen en Christiaan uit Rheden en Ben, Ferdy, Arjan en Mariëlle uit Vorden.

Vrijdag 29 juni 2018, 04.45 uur, de start: het gaat een mooie zonnige dag worden. Gehaast smeer ik mezelf in met wat zonnebrand (vrijwillig een kreeft worden kan altijd nog). Ik zet de gpx-route aan op mijn Garmin en we vertrekken vanuit Rheden.
Kilometer 0,3: bij Pepijn, hier haal ik Pepijn, Koen en Christiaan op. Vanuit Rheden fietsen we naar Hummelo.
Kilometer 3: Koen demarreert! Dat doet hij elke rit “omdat het kan!”.
Kilometer 11: Christiaan rijdt met een ontstoken heupspier mee. Auw! Hij hoopt nu al dat we er bijna zijn. Maar helaas moet hij constateren dat het nog wel even duurt voordat we weer thuis zijn.
Kilometer 20: aankomst in Hummelo. Ben, Ferdy, Arjan en Mariëlle uit Vorden staan ons al op te wachten met veel positieve energie. Ik word uitgemaakt voor “Kenny de witte lummel” vanwege de niet uitgesmeerde en inmiddels opgedroogde dikke laag zonnebrand op mijn armen en benen. Volgens Arjan heet ik vandaag dus Kenny (fonetisch uitgesproken: Kenniee).
Kilometer 23: ondanks het advies om een keer een nieuwe buitenband te kopen krijgt Pepijn zijn eerste lekke band.* Gelukkig is hij handig en kan hij snel een nieuwe binnenband plaatsen. Ben is echter zichtbaar geërgerd, omdat Pepijn de merknaam van de buitenband niet onder het ventiel plaatst (dat is in strijd met wielercode 3.7.).
* NB: zijn oorspronkelijke buitenband was tot op het canvas versleten. Die band heeft hij lastminute vervangen met een tweedehands buitenband, die eigenlijk net zo versleten is als de vorige. 🙂
Kilometer 48: de eerste herdenkingsplek: Silvolde. Tia Alberts staat al klaar op de oprit met drank en eten. Een goed begin!
Kilometer 52: ik fiets op kop met Arjan. Midden in ons gesprek sprint hij opeens achter een brommer aan die ons voorbij komt scheuren. Ik ga maar weer naast Ben fietsen. Ben maakt de opmerking dat ik de pootjes van mijn bril niet over mijn helmbandjes moet dragen (dat is in strijd met wielercode 3.18.) en we praten nog wat na over onze mooie fietsavonturen in Italië en Zwitserland.
Kilometer 58: de tweede herdenkingsplek. Dinxperlo! Even naar de wc, op de foto met Trudy en weer door.
Kilometer 93: de derde herdenkingsplek. Zevenaar! Pepijn krijgt weer een lekker band.
Kilometer 124: Christiaan rijdt nog steeds stilletjes mee.
Kilometer 132: tussenstop bij het Shell-station vlak voor de A50. Onze volgauto staat klaar met drank, eten en zonnebrand.
Kilometer 176: Ferdy fietst erg gemakkelijk mee. Hij is in vorm en herinnert ons regelmatig aan het feit dat hij als enige het mountainbike-evenement Drenthe 200 (de moddereditie 2018 in) heeft weten uit te fietsen.
Kilometer 183: de tweede tussenstop bij een pannenkoekenhuis in Lage Vuursche. We zitten daar eigenlijk wel prima. Waarom doen we dit ook al weer vrijwillig? Wat is ons doel? Ben komt met het idee om volgend jaar ook 400 kilometer te fietsen, maar dan voor een goed doel. Top!
Kilometer 231: Arjan sprint weer achter een brommer aan. Ik sprint ook een keer mee en fiets in gat in het asfalt: stootlek! Pepijn en Arjan kunnen mijn gepruts met de buitenband niet langer aanzien en helpen mij met een nieuwe binnenband. We kunnen al snel weer door.
Kilometer 257: we komen aan in West-Grafdijk. De vierde herdenkingsplek. Daar staat een heerlijke lunch voor ons klaar! Pepijn pompt zijn binnenband op tot 9 bar: Pang!! Zijn derde (en laatste) lekke band.
Kilometer 279: Christiaan is warm gedraaid, heeft geen pijn meer en gaat ineens hard op kop fietsen.
Kilometer 290: eindelijk wind mee vanaf de Markerwaarddijk: laagvliegen naar Flevoland!
Kilometer 330: Arjan krijgt de vijfde lekke band. Dat geeft ons de kans om even bij te komen in de berm. Ben belt de hulptroepen voor wat lampjes. Want we redden het niet om voor het donker thuis te zijn.
Kilometer 340: Mariëlle begint hard op kop te fietsen. Ze is sterk en doet niet onder voor de mannen.
Kilometer 352: met vijf lekke banden en een aantal tussenstops rijden we in de omgeving van de Veluwe. Het wordt donker. Es (de vrouw van Ben) komt met de auto wat fietslampjes brengen. Erg fijn!
Kilometer 362: Ferdy is nog steeds niet moe.
Kilometer 370: de groep uit Vorden fietst richting Zutphen. De rest richting Brummen.
Kilometer 378: Christiaan weet in Eerbeek een leuk binnendoor weggetje. Dat blijkt een betonpad te zijn zonder verlichting maar met ijzeren bouwplaten. Wat een feest! Met gevaar voor eigen leven komen we in Brummen weer op een normale weg terecht.
Kilometer 392: sprinten naar het plaatsnaambordje van Dieren.
Finish kilometer 402: om 23:30 uur ben ik thuis. Wat een dag!
De conclusie is dat je bij deelname aan dit topevenement ervoor moet zorgen dat je:
– met fietsmaatjes op pad gaat waarmee je kan lachen (ook als het tegenzit);
– de afstand niet te al serieus neemt;
– spullen zo veel mogelijk in orde zijn;
– lampjes meeneemt;
– natuurlijk genoeg eet en drinkt;
– het tempo er een beetje in probeert te houden. Anders kom je wel heel laat thuis en val je in slaap op de fiets.

Niels Groot

Heavensride 2018….wat een tocht!!!

Of ik mee wilden fietsen met een lange rit met een groepje leuke mensen, met een mooi verhaal….Altijd natuurlijk. 4.15 vertrokken van huis met nieuwe bandjes en achterzakken vol repen en gelletjes. Eerst  koffie doen bij maat Pepijn en dan op naar Hummelo, hier is het officiële vertrek bij het standbeeld van normaal (hoe toepasselijk). Eerst gevoelsmatig de verkeerde kant op richting Duitsland maar we hebben goeie zin en we rijden makkelijk. Naar de eerste stops rijden we gevoelsmatig weer richting huis. Gelukkig zorgt  Pepijn voor rustmomenten door achter elkaar lek te rijden, Niels haalt snel een nieuwe buitenband in Zevenaar waardoor we weer verder kunnen. Via Utrecht naar Amsterdam, hier is het leuk fietsen omdat we hier niet zo vaak komen. Het draait nog soepel alleen heeft het zitvlak wel te lijden….. gelukkig heeft Ben de uitkomst en de veel besproken Bepanthen bied uitkomst. Merk nu wel dat ik echt moet blijven eten, bij de stop in Noord-Holland eten we alles op wat ons hier wordt  voorgezet. De dijk Enkhuizen-Lelystad gaat nog, maar in de polder word het dan toch echt afzien. Het zijn niet de benen maar de schouders die het meeste pijn doen. Bij de laatste stop in Asselt hebben we het gevoel bijna thuis te zijn maar moeten we nog wel een lusje richting Brummen. Het laatste stuk rijden we door het donker…….het allerlaatste stukje rij ik alleen. Wat een super mooie tocht en wat ben ik blij dat ik weer thuis ben…

Totaal 14.13 uur op de fiets en totaal 414 km afgelegd…ik zou het zo weer doen!

Koen Jager

Controle

Vrijdag 29 juni 2018, 06.00 uur.

“Nee, we komen niet binnen, dat duurt te lang” had zoon Ben gezegd. ” We zullen alleen even stoppen, zet maar wat eten en drinken neer.”
“Maar waar dan” dacht ik “op de stoep?”
Ik woon langs een drukke weg en al was het mooi weer, ik vond het toch niet echt een plek om mijn gasten te ontvangen. Een grote tuintafel was te zwaar en de buren, altijd bereidwillig, lagen nog te slapen. Uiteindelijk een hanteerbaar tafeltje neergezet met daarop wat broodjes en pakjes drank.
Nieuwsgierige blikken van vroege voorbijgangers. Om het geheel een wat professioneler aanzien te geven in het midden van de tafel een kartonnen bordje met de tekst: Controlepost 1.
Mijn man zou dit erg leuk gevonden hebben, zo’n groep wielrenners, maar juist om hem en anderen te gedenken was deze tocht georganiseerd. Een rit met een blik schuin omhoog naar de hemelse gewesten.
Omdat ik verwachtte dat de deelnemers van de andere kant zouden komen stonden ze ineens voor mijn neus. Stoere mannen, van wie ik er enkele kende en daartussen een frêle meisje. “Kun jij je een beetje handhaven tussen die kerels?” vroeg ik bezorgd. Een brede lach was het antwoord. Ben vertelde me later dat dit kleine meisje, Mariëlle, moeder is van vier kinderen en dat zij die dag regelmatig op kop reed.
Bliksemsnel – om in hemels jargon te blijven spreken – was het bezoek alweer voorbij. Alle proviand was verdwenen. Alleen het bordje Controlepost 1 stond nog wat zieligjes op de tafel. Ik had vergeten te vragen waar Controlepost 2 zou zijn.

Tia Albers

Share Share Tweet Email