Vroeg……heel vroeg……
Vrijdagochtend 25 juni 3:30 het wekkertje gaat…..hoppa lampje aan en gaan met die banaan, vandaag mag het gebeuren! Alles ligt klaar en loopt gesmeerd, net als de boterhammen, even snel een paar lekkere goed belegde bammetjes naar binnen werken, ondertussen nog even de mail en donaties checken en op naar het voetbalveld van V.V. Vorden. Kees en Wilbert zijn al druk in de weer met bakjes koffie en treffen de laatste voorbereidingen. Over iets minder dan een half uur zal het terrein gevuld zijn met enthousiaste gespannen deelnemers. Want ook dat h
oort erbij, Heavensride, geen gewone fietstocht; voor de meeste deelnemers net buiten hun comfort zone, lang naar toe geleefd en vandaag moet het gebeuren! Als organisatie is het een eer om vooraf al e.e.a. van de deelnemers te weten; de groep Handbikers die vandaag een ultieme prestatie gaan leveren, maar ook voor de deelnemer op de racefiets die nog maar amper vier maand een racefiets heeft en vandaag 400km op de teller wil laten verschijnen, of wat te denken van de ervaren fietser die met een emotionele lading fietst, hoe mooi!! Voor iedereen op zijn of haar manier een unieke dag en tegelijkertijd een unieke prestatie………….
Niet veel later stromen de deelnemers binnen en opeens tikken de minuten op de klok wel heel snel weg. Ik bespreek de laatste details met Harry en schiet nog even snel het inschrijvingshokje binnen om deelnemers op weg te helpen. Daarna sta ik even stil en bekijk de menigte die voorbij schiet……de vele toeschouwers die aanwezig zijn en daarmee bijdragen aan de bijzonder mooie sfeer tijdens de start. “O ja……ik moet zelf ook nog fietsen…..snel 
vlieg ik nog even naar binnen om mijn helm te pakken en zoek mijn fiets….” Op weg naar mijn racefiets zie ik mijn vader, broer en zus staan, net op het juiste moment, want ik voel mij even ontredderd door alles wat op mij afkomt, zij gaan de 200km fietsen, zo fijn even de vertrouwde basis van thuis te voelen! Ben, Arjan en Ferdy staan al opgesteld voor de bestuursfoto en ik nestel mij snel tussen deze geweldige mannen, waarvan ik weet dat het niet altijd makkelijk is om samen te werken met zo’n controlefreak als ondergetekende.
Daar gaan we!
De handbikers zijn op weg……….200km van Vorden naar de Kluis in Valkenburg, toegejuicht en onder luid applause van het publiek vertrokken! Vervolgens starten de 400km fietsers, waaronder wij als bestuur. Joris praat alles met vertier aan elkaar. Daarna is het de beurt aan de 200km deelnemers om druk op de pedaaltjes uit te oefenen. Het beloofd een mooie dag te worden, en op bestelling is het fietsweer perfect!
Terwijl de rust is wedergekeerd op het voetbalpark laten de deelnemers ondertussen hun beentje rustig ronddraaien. Kletsend, genietend, aftastend…..niet te gek, want we moeten nog even…….
Terwijl ik klets met onbekende deelnemers draaien niet alleen mijn beentjes….ook mijn koppie draait nog overuren, de e-bikers gaan straks van start….is alles goed geregeld…….ik probeer alles los te laten……vandaag is het lekker fietsen……en zodra ik op kop kom gaat de knop om: “Gewoon trappen Mariel, daar gaat het om, het is ook jouw dag!” en dan is het op en top genieten!!!
In de Mariaschool
De eerste stop is bij “In de Mariaschool” in Bergen. Onder luid applause en een erehaag van toeschouwers en vrijwilligers worden we binnengehaald. Gastvrije Bianca heet mij en de deelnemers van harte welkom, wij zijn de eerste groep, maar straks zal het plein gevuld zijn met de grotere groepen deelnemers. Mijn schoonmoeder geeft mij even een dikke knuffel. Vertrouwde gezichten voorzien ons van koffie, thee en broodjes. Hoewel het heerlijk vertoeven is op het schoolplein zitten we snel weer op ons zadel om onze weg te vervolgen. 
Alsof we al jaren samen fietsen vervolgen we als een geoliede machine onze weg richting de Kluis. “Jongens even stoppen!” hoor ik Ferdy schreeuwen. Ferdy en Arjan fietsen terug en de rest van het peloton wacht rustig aan de kant. Bij 1 van de deelnemers is de foto uit zijn sleutelhanger gevallen……teruggebracht door Ferdy en Arjan verteld Matthijs over zijn overleden wielerkameraad waarvoor hij fietst. “Hij moest wel vaker lossen zegt hij lachend, maar kwam altijd terug!” Even is het stil in de groep en beseft iedereen weer dat het vandaag niet alleen om het fietsen draait……, maar hoppa daar gaan we weer, het is nog een lange dag!
De hoogtemeters in Limburg valt bij de een zwaarder dan bij de ander, maar we zijn allemaal wel even toe aan een pauze. Mijn benen lopen vol, er schiet zoveel door mij heen, ik laat mij afzakken naar achteren. Ferdy heeft het in de gaten en ik hoor: “Kom op, nog ff, we zijn er bijna!” Hoe dichter ik bij de Kluis kom, hoe meer ik aan Marije denk, hoe meer ik besef hoeveel ik haar mis…….het is en wordt er niet anders van, ik snik mijn tranen in en samen met de groep stampen we nog even door. Het laatste weggetje naar de Kluis ken ik als geen ander aangezien ik er er al een paar keer eerder ben geweest, ik zet de grote plaat er even op en fiets op de macht naar boven. Zodra we boven arriveren wordt ik overmand door mijn emoties, de toeschouwers en vrijwilligers ontvangen ons met applause!
De Kluis 212 km.
Ik wordt verwelkomd door Jan, waarmee we deze fantastische plek hebben weten te regelen. Harry staat ondertussen de hamburgers te bakken en de deelnemers pakken hun ‘rustmoment’ en tijd om ev
en rustig te eten en drinken. Ik neem de complimenten in ontvangst van de mensen over de prachtige locatie. Ik hang mijn sleutelhanger in de herinningsboom en steek samen met mijn man Ferdy een kaarsje op in de kapel voor de dierbare die wij moeten missen. We kijken elkaar aan en staan heel even stil……het leven raast soms ook aan ons voorbij……………
Maar net als in het echte leven, niet te lang, want we moeten immers nog terug. Met goed gevulde magen worden we uitgezwaaid en springen weer op onze fietsen. Naarmate de kilometers vorderen…..wordt het af en toe wat stiller op de fiets….., maar in een supertempo razen we over het asfalt heen, waardoor Vorden steeds weer dichterbij komt. De pizza’s die bij de pauze in Bergen op ons liggen te wachten laten wij ons heerlijk smaken. Het laatste blokje…..nog een kleine 100 kilometer.
It’s a wrap
Het leeft in het dorp en omgeving, er staan bekenden en onbekenden langs de weg ons toe te juichen! Onze razende reporters Zillah en Carol hebben de hele dag de mensen thuis op de hoogte gehouden van alle belevenissen van de deelnemers!! Ze weten dat we eraan komen. Vordense Mart trapt het laatste stuk van Doetinchem volle bak door, we willen naar huis! De terrassen in het dorp welke goed bezet zijn delen hun vreugde met ons en wij naderen weer het voetbalpark. We fietsen langs mijn ouderlijk huis en mama staat uitgebreid te zwaaien langs de kant van de weg (de jongste ligt in bed) en wat voel ik een rijkdom! Heavensride is niet alleen voor de mensen die we moeten missen, maar ook het besef voor degene die we nog om ons heen hebben!
Het bestuur mag voorop, ik voel mij opgelucht, we zijn er……”home sweet home” en ik weet dat onze oudste drie dochters er zijn en staan te wachten op mama! De tranen heb ik achtergelaten bij de Kluis op de Sjaasberg en ingeruild voor een grote glimlach en knuffel met mijn dochters!! Het zit er weer op!
Voorzitter Ben komt niet veel later binnen en vervolgens de andere 400km rijders, ik voel mij in mijn element tussen het publiek en klap zo hard ik kan voor al deze kanjers!!! Wat een helden! Ben geeft aan mij de eer om het dankwoordje te doen en na alle drukte en 400km gefietst te hebben wil ik even het koppie er bij hebben. Wa
t boffen we toch met zoveel lieve mensen om ons heen, zoveel enthousiasme, medewerking. Mijn woordje wordt persoonlijk……misschien te persoonlijk, net als dit verhaal, maar de Heavensride is persoonlijk! En ik ben dankbaar dat ik dit met zoveel mensen mag en kan delen, iedereen onwijs bedankt! Nadien worden de belevingen en ervaringen van de dag uitgewisseld, zoveel geld opgehaald voor Hospice Zutphen en Noaberhulp; het is overweldigend en stiekem ben ik een beetje opgelucht dat de dag zijn einde nadert…..hoe mooi deze ook was, nu tijd om even na te genieten en weer tijd voor de meiden.
Bedankt
Iedereen onwijs bedankt voor de mooie en lieve reacties na de Heavensride!
De dinsdagavond daarop zit ik na een lange werkdag op mijn fiets, eindelijk weer tijd om met de mannen van de Vrtc mee te fietsen! Aangezien zowat de hele groep heeft meegefietst komen de verhalen los en wordt er nog volop nagepraat………, natuurlijk ben ik trots……., want hoe mooi……….bij de meeste hangt het Heavensride engeltje aan hun fietszadel……het heeft geen verhaal nodig, het is de Heavensride…….en weer wordt ik stil en voel een traan……gelukkig heb ik mijn fietsbril op…..
Liefs, Mariëlle.
